Miasteczko powstało przy ważnym trakcie wiodącym z Człuchowa do Szczecinka. Starą słowiańską nazwę wzięło od rzeki Czarnej, obecnie zwanej Czernica. Dokument lokacyjny i jednocześnie prawa miejskie Czarne otrzymało od Wielkiego Mistrza Krzyżackiego, Konrada von Jungingena w 1395 r. Najwcześniejsza nazwa miasta Hamersteyn występuje w dokumencie lokacyjnym z roku 1395, a w późniejszych dokumentach krzyżackich Hammerstein - jest nazwą kulturową utworzoną od Hammer -kuźnia + stein – kamień, a więc ostatecznie oznaczała „kuźnię zbudowaną z kamienia” .
Można przypuszczać, iż podczas budowy nadgranicznej warowni w tym miejscu, znajdowała się kuźnia, w której ówcześni rzemieślnicy wykonywali elementy metalowe niezbędne przy budowie zamku. Po zakończeniu budowy służyła mnichom-rycerzom i dała miastu nazwę. Młot – symbol zawodu kowalskiego – trafił do herbu i niezmiennie występuje na przestrzeni wieków. Miasto Czarne na przestrzeni wieków nosiło też nazwy: Hammerstein, Hamersztyn, Amersztyn, Amerstyn, Hamersteyn. Najstarszy znany herb miasta Czarne pochodzi z drugiej połowy XV wieku i początków wieku XVI, znajduje się w gdańskim archiwum na pieczęci wyciśniętej na dokumentach z 1477, 1495 i 1507 roku. Na trójkątnej tarczy umieszczony jest młot miedzy gwiazdą a półksiężycem, a pod nim rybia głowa (...) Powstanie herbu wiąże się najprawdopodobniej z najazdem husytów w roku 1433 na komturię człuchowską. Mieszkańcy miasta obawiając się o swoje życie schronili się w puszczy i tam, przy gwiazdach i księżycu, wykonywali swoją pracę w nocy, aby nie zdradzić swych kryjówek. Po tych wydarzeniach do herbu wprowadzono symbole – gwiazdy i półksiężyca. Zachowano młot i głowę ryby, która miała symbolizować przepływającą rzekę zasobną w ryby. Jest to hipoteza występująca w opracowaniach próbujących wyjaśnić genezę herbu, której jednak nie da się zweryfikować. Faktem jest tylko to, iż husyci dotarli do Czarnego i splądrowali miasto, a w herbie do dnia dzisiejszego zachowano wszystkie cztery symbole a więc gwiazdę, półksiężyc, młot i głowę ryby.
Miasto było świadkiem ważnych wydarzeń historycznych: od powstania Prus Królewskich, przez najazd szwedzki, rozbiory Polski i przyłączenie do Prus, po ponowne zjednoczenie z Polską w 1945r.
W ówczesnym Czarnem, zwanym Hammerstein, na granicy z Księstwem Szczecińskim, Krzyżacy wybudowali zamek, którego załoga miała bronić ważnego szlaku łączącego Pomorze Zachodnie z Pomorzem Gdańskim. Po zwycięstwie nad Krzyżakami Władysław Jagiełło nadał Czarne dożywotnio Bogusławowi VIII. Zmianę przyniosła wojna 13-letnia. W 1466 r. Krzyżacy musieli opuścić Czarne, które weszło w skład Prus Królewskich włączonych do Korony Polskiej. Utworzono tu starostwo , do którego należały wsie: Sokole, Dymnica, Domisław, Nadziejewo.
W okresie od 12 -18 kwietnia 1627 roku rozegrała się pod Czarnem bitwa pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez hetmana Stanisława Koniecpolskiego a wojskami szwedzkimi zakończona zwycięstwem Polaków. Kilka lat później większość mieszkańców Czarnego wyginęła od ”morowego powietrza”, a w 1653r. całe miasto zniszczył pożar . Po wojnie miasto zostało odbudowane, ale już w 1693 r. ponownie stanęło w płomieniach. Pożarom sprzyjała drewniana zabudowa i dlatego w przeciągu 100 lat miasto paliło się pięciokrotnie. Z roku 1755 pochodzi kościół parafialny bogato zdobiony z wieżą, kryty gontem.
W roku 1772 nastąpił pierwszy rozbiór Polski - Pomorze Gdańskie znalazło się w granicach państwa pruskiego a więc i Czarne zostało przyłączone do Prus i zamieszkiwało je 720 osób. Nowe władze bezzwłocznie dokonywały zmian w administracji, sądownictwie. Zlikwidowano samorząd, a w jego miejsce w miastach utworzono magistraty. Miastami zarządzali burmistrzowie, sekretarze miejscy oraz urzędnik odpowiedzialny za gospodarkę zwany klamarzem. Osoby piastujące kierownicze stanowiska otrzymywały stałe uposażenie z budżetu państwa.
Do połowy XIX wieku Czarne było miastem rolniczym. Dopiero w roku 1852 powstał browar i zakłady rzemieślnicze zajmujące się garncarstwem. Czernica pełniła wtedy funkcje spławnego szlaku, którym transportowano drewno. Stopniowo zmieniała się infrastruktura - powstała apteka i poczta. Osoby, które dotknęła choroba, mogły po poradę zwrócić się do lekarza. Szczególnie wysoko ceniono profesjonalizm miejscowego chirurga.
W roku 1826 zamek-dwór należący do Wincentego Chmielewskiego znalazł się w posiadaniu radcy Georga von Livoniusa. Nowy właściciel przystąpił do budowy pałacu. Prace budowlane ukończono w roku 1850.
Czarne-Zamek było posiadłością ziemską, zwaną też rycerską, do której należało 22739,98 mórg magdeburskich. Znajdowały, się tutaj 63 budynki, a mieszkało w nich 218 osób wyznania ewangelickiego.
W roku 1876 zapadła decyzja o budowie linii kolejowej łączącej Czarne z Człuchowem. Obie miejscowości były położone na trasie komunikacyjnej miedzy Chojnicami a Szczecinkiem, która stanowiła odgałęzienie sieci Hinter Pommersche Zentralbahn. Transport kolejowy przyśpieszył rozwój ekonomiczny Czarnego, ale również miał bezpośredni wpływ na architekturę miasta. Całokształt prac doprowadzono do końca w roku 1878. Był to jednocześnie kres epoki dyliżansu. W 1899 r. wybudowano okazały budynek, w którym obecnie mieści się Szkoła Podstawowa. Budynek ten po zakończeniu I wojny światowej został rozbudowany, dobudowano III piętro.
Pod koniec XIX wieku Czarne pełniło funkcje miasta garnizonowego. W roku 1885 na polecenie władz miejskich utworzono strzelnice, potem przystąpiono do wznoszenia prowizorycznego budynku dla żołnierzy. Wkrótce było ich więcej, niż mieszkańców Czarnego. Podczas pierwszej wojny światowej na terenie jednostki wojskowej odbywały się ćwiczenia rekrutów. Tutaj tez zorganizowano obóz dla rosyjskich jeńców, wśród których było wielu Polaków z zaboru rosyjskiego. Po dojściu hitlerowców do władzy w kwietniu 1933r. zorganizowano obóz koncentracyjny dla niemieckich komunistów i przeciwników ruchu narodowosocjalistycznego. Obóz zlikwidowano po kilku miesiącach. W 1939 r. - jeden, a później drugi obóz jeniecki Stalag II B, zamęczonych i zamordowanych zostało 65.000 jeńców wojennych narodowości rosyjskiej, francuskiej, belgijskiej, angielskiej, holenderskiej i amerykańskiej, a po 1941r. głównie jeńcy rosyjscy. Po zakończeniu wojny na podstawie porozumień międzynarodowych na cmentarzu jenieckim postawiono pomnik, który przetrwał do naszych czasów.
Po 1945r. w byłym obozie jenieckim kwaterowano żołnierzy niemieckich wycofywanych z frontu wschodniego. Po ustaleniu granicy polsko-niemieckiej Czarne było miejscem przejściowym dla Niemców opuszczających Polskę, a w końcu lat dwudziestych w barakach przebywali uchodźcy z ZSRR, stad emigrowali do Stanów Zjednoczonych i Kanady.
Źródło: T. Gasztold, W. Zabajło, M. Zabajło; „Miasto i Gmina Czarne”- Zarys dziejów, Czarne-Człuchów 2001.
