Nadziejewo - wieś owalnica lokowana przez Krzyżaków. Nie wiadomo, dlaczego posiada dwa dokumenty lokacyjne – jeden z 1351 roku na 70 włók, drugi z roku 1374 na 75 włók. W polskiej literaturze historycznej przyjmuje się starszą lokację z 1351 roku, bowiem lustracje polskie potwierdzają nadanie tylko 70 włók. Po roku 1466 wieś królewska w starostwie hammersztyńskim. W drugiej połowie XVI wieku był tu folwark starościński 31 łanów, gospodarstwa 14 gburów. Sołtysi posiadali 7 włók i zobowiązani byli do transportu miodu do Gdańska. Wieś graniczyła z miastem Hamersztynem i wsią Domisław, rozwinięta była uprawa lnu, użytkowane były liczne sady wiśniowe. W czasie wojny polsko-szwedzkiej 1655-1660 wieś położona na trakcie prowadzącym do Człuchowa została doszczętnie zniszczona. Po wojnie było tu tylko 5 gospodarstw chłopskich. Sołtys nie uprawiał w całości gruntów, nie płacił czynszu, zobowiązany był tylko: „co rok do Gdańska parą bydła a jedną osobą raz z miodem, a drugi raz z wełną...”. W roku 1664 folwark starościński zniszczony podczas wojny nie był jeszcze odbudowany, co odnotowali lustratorzy królewscy: „... Folwark tam bywał, ale całe zniesiony i role puste leżą, jako i jusze wiejskie włóki...”. W XVII wieku w Nadziejecie obok dzierżawy starosty pojawiła się własność szlachecka, gdyż przywilejem króla Władysława IV Wazy szlachcic Maciej Iksiński otrzymał 3 włóki: „... z których żadnych nie czyni zamkowi powinności, tylko na pospolite ruszenie z powiatem chodzić...”.
Wojny szwedzkie, prowadzone w XVIIw. spowodowały, że istniejąca wcześniej parafia w Nadziejecie została zniszczona, a wieś została podporządkowana kościołowi w Czarnem.
Podobna sytuacja spotkała protestantów, jednak pomimo znacznie mniejszej liczby katolików w Nadziejecie, to właśnie w ich rekach pozostała świątynia. Odbudowanie kościoła miało miejsce w 1755r. (taka data widnieje na chorągwi), dzięki znacznemu wsparciu ks. Marcina Teofila Brossa, ówczesnego proboszcza Czarnego.
Budowa i wyposażenie. Kościół drewniany konstrukcji słupowo – ramowej. Orientowany. Salowy, bez wyodrębnionego prezbiterium z nawy, zamknięty trójbocznie. Z boku nawy zakrystia i kruchta – obecnie kaplica NMP. Dach jednokalenicowy, kryty gontem. Wewnątrz chór muzyczny z tralkową balustradą. Wyposażenie barokowo – rokokowe : ołtarz, ambona i chrzcielnica z 2 poł. XIX w. Drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej. Zbudowana na planie kwadratu, kryta dachem dwuspadowym. Oryginalny spiżowy dzwon dzwon z 1755 r. który ufundowany został przez ks. Brossa. Ciekawostką jest, iż kościół ten jako jedyny w regionie, wśród świątyń szkieletowych, oszalowany jest deskami.
W wyniku starań mieszkańców król Polski Stanisław August Poniatowski w roku 1766 potwierdził dokumenty lokacyjne wsi Nadziejewo. Po pierwszym rozbiorze Polski w roku 1772 w Nadziejewie było sześć gospodarstw chłopskich czynszowych, sześć szarwarkowych, jedno lemańskie, sześciu zarodników. Włóki kościelne użytkował dzierżawca. 19 włók włączono do majątku ziemskiego w Czarnem. W roku 1822 nastąpił podział na ziemie chłopskie i grunty właścicieli ziemskich. Chłopi otrzymali na własność połowę uprawianej ziemi. Łąki nad Czernicą i pastwiska w lasach pozostały w wspólnym użytkowaniu. Namiastka szkoły w Nadziejecie powstała w drugiej połowie XVIII wieku. Mieściła się w budynku prywatnym. Pierwszym nauczycielem była kobieta – co w ówczesnych czasach było ewenementem szczególnie na wsi. Prawdopodobnie w roku 1776 nauczycielem został Kretschmer, a w szkole uczyło się 34 uczniów. Posiadał odpowiednie kwalifikacje, ale niestety także trudny charakter, co doprowadziło do konfliktów z mieszkańcami, którzy – aby mu utrudnić życie – nie dowieźli opału na zimę. Jeszcze inne utrudnienia spowodowały, iż niebawem zrezygnował z pracy w Nadziejecie. Nie poprawiło to sytuacji, bowiem następnym nauczycielem został krawiec. W roku 1868 Nadziejewo było wsią typowo chłopską. Liczyło 3839,62 mórg, 108 budynków i 357 mieszkańców, w tym 268 ewangelików i 85 katolików. Była to miejscowość posiadająca najwięcej katolików w rejonie Czarnego. W latach II wojny światowej w Nadziejecie, tak jak w innych wsiach w okolicach Czarnego, w niemieckich gospodarstwach chłopskich pracowali robotnicy przymusowi, którzy otrzymali wolność w 1945 roku. Do roku 1945 wieś nosiła nazwę Hansfelde. Nazwa przejściowa Stary dwór. Nazwa urzędowa od 1 XI 1946 Nadziejewo. Do roku 1954 wieś znajdowała się w gminie Łoża z siedzibą w Biskupnicy. Od roku 1954 w gromadzie Wyczechy. Od roku 1972 w gminie Czarne. W roku 1970 w Nadziejecie mieszkało 437 osób. W posiadaniu PGR znajdowało się 717 ha, a rolników indywidualnych – 333 ha. W latach siedemdziesiątych była szkoła, kółko Rolnicze, koło ZMW, Ludowy Zespół Sportowy, dla którego mieszkańcy przy pomocy władz wybudowali okazały stadion.
https://bip.czarne.pl/dokumenty/5634
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064562956988
