Sokole to miejscowość licząca 121 mieszkańców, położona w Województwie Pomorskim, Powiecie Człuchowskim, w Gminie Czarne. Opis miejscowości: Sokole - wieś powstała w XVI wieku w wyniku karczowania puszczy przez pierwszych mieszkańców, którzy za trzebież lasów i przekształcenie terenu w pola uprawne zwalniani byli na określony z powinności feudalnych. Sokole według dokumentu lokacyjnego wystawionego przez Krzyżaków w roku 1363 otrzymało 80 włók, jest też w dokumencie wzmianka o 4 włókach dla kościoła. Po roku 1466 Sokole – wieś królewska, dzierżawiona była przez starostów hamersztyńskich. W roku 1565 we wsi był folwark starościński, 15 gospodarstw gburskich. Sołtysi z Sokola zobowiązani byli do wożenia miodu do Gdańska. Była to karczma: karczmarz utrzymywał się nie tylko ze sprzedaży towarów i wyszynku, ale ponadto uprawiał 3 morgi ziem folwarcznej. Nie wiadomo z jakich powodów w drugiej połowie XVI wieku nie było już kościoła w Sokolu, który niegdyś odgrywał znaczna rolę, bowiem był mu podporządkowany przez administrację kościelną nawet w Czarnem. Można przypuszczać, iż padł postawą pożaru podczas wojen i nie został odbudowany. W lustracji królewszczyzn z roku 1654 jest zapis: „... Kościoła nie mają jeno do Hamusfelda chodzą, z czego plebanowi z każdej włóki po ćwiertni płacą żyta; od sakramentu na Wielkanoc per den. 9... Dziesięcina ks. Arcybiskupowi z włóki. gr 3/6 do Kamyenia płacą...”. Na początku XVII wieku w Sokolu zwiększyła się liczba mieszkańców. Odnotowano to w lustracji z 1624 roku: „... na włókach gburów 45...” Był też obok folwark starościński na 15 włókach i karczma, w której szykowano piwo ze starościńskiego browaru. Tak jak w Nadziejewie chłopi zobowiązani byli oddawać na zamek w Czarnem beczkę wiśni i 4 łokcie przędzy lnianej. Podczas wojny polsko – szwedzkiej w XVII wieku zwanej „ potopem” przez Sokole i okolice przemieszczały się wojska walczących wojsk, powodując znaczne zniszczenia. Po wojnie Sokole praktycznie było wyludnione, zabudowa zniszczona. Odnotowali to lustratorzy w roku 1664: „... folwark zniszczony. Role puste leżą, jako i inne wiejskie włóki...”. We wsi pozostała tylko jedna rodzina chłopska, jeden sołtys. Drugie gospodarstwo sołeckie otrzymał szlachcic Maciej Okiński, który posiadał też nadania we wsi Nadziejewo. W roku 1754 mieszkańcy Sokola wyznania ewangelickiego pobudowali drewniany zbór, który spłonął w roku 1824. Szkoła we wsi działała już od roku 1750; mieściła się w chacie krytej słomą. Nowa pobudowana została w roku 1929. W drugiej połowie XIX wieku w Sokolu areał gruntów wynosił 5651,87 mórg. Wieś liczyła 78 budynków, 271 mieszkańców, w tym ewangelików 257, katolików 14. W latach II wojny światowej od roku 1939 do 1942 w Sokolu pracowała grupa jeńców wojennych Stalaga II B Hammerstein Komando Pracy później jako robotnicy przymusowi. Nazwa wsi do roku 1945 Falkenwalde, po wojnie Sokola Dąbrowa od roku 1946 Sokole. Do roku 1945 wieś znajdowała się w gminie Cierznie. Od roku 1954 w Gromadzie Sierpowo, od 1972 w gminie Czarne. W roku 1970 w Sokolu mieszkały 382 osoby; grunty orne Sokola i Kijna łącznie 1239 ha, z czego w posiadaniu PGR 1171 ha. rolników indywidualnych 168 ha.
https://bip.czarne.pl/dokumenty/5637
https://www.facebook.com/SolectwoSokole
