Krzemieniewo - osada powstała w czasach panowania książąt pomorskich. W połowie XVI wieku powiększona przez karczunek puszczy, Krzyżacy w poniedziałek 15.11.1354 roku wydali dokument lokacyjny osadzie „Crummensse”, nadając jej 64 włóki. Krzemieniewo było wsią rycerską. Właściciel Herman Scheutsaka zobowiązany był do stawania konno w wyprawach wojennych oraz z każdej włóki oddawać Zakonowi korzec owsa. Mniejsze świadczenia obowiązywały rycerza Jakuba Krusnera, który otrzymał w Krzemieniewie w roku 1378 dziesięć łanów od komtura Konrada Wallenroda, bowiem zobowiązany był tylko do konnej służby. W roku 1466 Krzemieniewo było wsią szlachecką we władaniu zachodniopomorskiego rodu Kleistów. W połowie XVI posiadali oni 40 łanów. Kolejni właściciele wsi w czasach Prus Królewskich to Warnke-Demińscy, z ich czasów znamy powinności chłopów Krzemieniewa na rzecz dworu. Wszyscy chłopi zobowiązani byli do odrabiania pańszczyzny . Podczas żniw do pracy szły 2 osoby z każdej rodziny. Płacili też czynsz rocznie 3 talary i dawali w naturze 2 gęsi i 2 kury. Dodatkowo zobowiązani byli do czyszczenia kominów we dworze. Kleistom udało się odzyskać Krzemieniewo, nie wiemy w jaki sposób – przez wykup, a może ożenek, ale na krótko, bowiem w roku 1767 majątek wykupił od kapitana Kleista poczmistrz królewski Dionizy Dropowski. Był zapewne człowiekiem nowoczesnym. Zrezygnował z pańszczyzny, przydzielił chłopom ziemię i pobierał czynsz. Po pierwszym rozbiorze Polski w roku 1772 Krzemieniewo przeszło pół wieku było w polskich rękach. W wyniku polityki germanizacyjnej władz pruskich w roku 1837 znalazło się w posiadaniu Niemców. W XVIII wieku pobudowano kościół z wieżą krytą gontem. Wyposażenie: stary renesansowy ołtarz, dwa prawdopodobnie z XV w. i w dzwon 1607 r., dwa chóry z 1762 r. W roku 1868 według statystyk urzędowych Krzemieniewo to wieś i posiadłość ziemska. Areał wsi wynosił 1859,57 mórg, a majątku 3959,95 mórg. Budynków 111, mieszkańców 414, w tym ewangelików 402, katolików 6 – wynika 6 pozostałych mieszkańców było prawdopodobnie innego wyznania, można przypuszczać, że mojżeszowego. We wsi była cegielnia, przy której stały budynki. Około połowy XIX wieku pobudowano dwór – murowany, parterowy do którego prowadziła aleja lipowa, przy dworze założono mały park. Do roku 1945 nazwa wsi Krummensee. Po wojnie nazwa tymczasowa Kromża,
od 1946 Krzemieniewo ustalona okólnikiem Ministerstwa Ziem Odzyskanych nr 128 z 1946. Do roku 1954 w gminie Cierznie, od 1954 w gromadzie Sierpowo, od 1972 w gminie Czarne. Kościół parafialny pod wezwaniem Chrystusa Króla Wszechświata, poświęcony w 1947 roku. W roku 1999 kościoły filialne: Domisław i Sierpowo. Proboszcz ks. Józef Klażyński. W roku 1970 Krzemieniewo liczyło 448 mieszkańców. Na początku lat siedemdziesiątych 1028 ha gruntów ornych było w posiadaniu PGR, a 157 ha należało do rolników indywidualnych. We wsi była szkoła, siedziba PGR, sklep GS, Klub ”Ruch”. Na południe od wsi była czynna żwirownia. Źródło: http://www.czarne.pl/content.php?mod=sub&cms_id=20 Parafia Krzemieniewo: Parafia obsługuje dwa zabytkowe kościoły: parafialny
w Krzemieniewie i filialny w Sierpowie. Patronem tego pierwszego jest Chrystus Król Wszechświata, tego drugiego Juda Tadeusz. Świątynia w Krzemieniewie została zbudowana w XVIII wieku (niektóre przekazy mówią o końcówce XVII wieku), natomiast obiekt w Sierpowie wzniesiono w 1668 roku. W skład parafii wchodzi też kaplica pw. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Domisławiu. To obiekt zbudowano w 1991 roku i poświęcony w tym samym roku. Wkrótce ma zostać dobudowana przy nim wieża i świątynia ma się stać kościołem. Niektórzy historycy twierdzą,
że kościół istniał w Krzemieniewie już za czasów, gdy Krzyżacy nadawali wsi akt lokacyjny w 1354 roku. Na pewno kościół istniał tam w 1410 roku. W tym samym czasie potwierdzono istnienie kościoła w Sier-powie. Ta druga świątynia jest nieco starsza od kościoła parafialnego. Oba należą do najstarszych zachowanych obiektów sakralnych w powiecie człuchowskim. Kościół w Krzemieniewie w ostatnich 11 latach odbudowano. Oba kościoły na terenie krzemieniewskiej parafii poświęcono po drugiej wojnie światowej, a konkretnie w 1947 roku. Wcześniej katolicy na tych terenach byli wyraźnie mniej liczebną grupą wyznaniową od protestantów, do których kościoły należały przez dziesiątki, a nawet setki lat. Obie świątynie są zabytkami wpisanymi do rejestru zabytków. Mają również bardzo ciekawe wnętrze. W Krzemieniewie jest m.in. wymagający remontu dzwon z 1607 roku. Źródło: http://czluchow.naszemiasto.pl/artykul/295958,parafia-pw-chrystusa-krola-wszechswiata-w-krzemieniewie,id,t.html Ciekawa historia: GENERAŁOWIE Z KRZEMIENIEWA
1.Rys historyczny wsi Krzemieniewo Jadąc odcinkiem drogi z Czarnego do szosy Wałcz – Gdańsk nie sposób nie minąć skraju miejscowości Krzemieniewo. Ciekawski przejezdny, który skręci w lewo do jej „centrum” na pewno nie będzie żałował. Wioska budzi zainteresowanie swoimi starymi budowlami nie tylko tymi junkrowskimi, ale także zabytkowym kościołem. W numerze 4/2008 kwartalnika „Naji Gochë”, na str. 50- 51 p. Wiktor Zybajło przedstawił zarys historii wsi. Opracowanie to nie tylko przybliża tę miejscowość, ale ponieważ tematu nie wyczerpuje, inspiruje do dalszego szperania. W roku 1312 Krzyżacy zajęli tereny dawnej Kasztelani w Szczytnie, która posiadała również tereny obejmujące Domisław, Krzemieniewo i Sierpowo. Dążąc do wzmocnienia swoich rządów na zajętym obszarze tradycyjnie przeprowadzono jego kolonizację, zakładano nowe osady i zreformowano system funkcjonowania już istniejących w tym także większych miejscowości. Krzemieniewo jako osada założone zostało przez Krzyżaków na tzw. „surowym korzeniu” możliwe, że jakieś formy osadnictwa istniały tu jeszcze w czasach książęcych. W 1354 r. Wielki Mistrz Zakonu Winrich von Kniprode poprzez dokument lokacyjny dla wsi „ Crummense” nadał rycerzowi Hermanowi Schustakowi 64 włóki (16,2 ha). Treść tego dokumentu zachowała się do dziś. Najważniejszy jego fragment w tłumaczeniu Benedykta Reszko z Rumi) podaje, że: „Człuchów 15 listopada 1354 r.
My bracia Wynrich von Knyprode wielki Mistrz Zakonu Braci Szpitalnych Domu Najświętszej Marii z woli władzy przedstawiam i przekazuję naszemu wiernemu panu Hermanowi Schustak i jego następcom prawo do dziedziczenia na zawsze 64 włók w Krzemieniewie ( Crummensee) z jeziorami położonymi w granicy, które są naszym braciom znane. Zgodnie z prawem chełmińskim wszystkie te ziemie przejąć w wieczyste posiadanie. W zamian mają służyć zbrojnie - konno i bronić tej ziemi, a także gdy nasi bracia będą w potrzebie. Również w chorobie okazać łaskę. Od każdej włóki jedną szuflę (ok. 10 kg – red) zboża na Św. Marcina biskupa przekazać do zamku, także kościołowi zgodnie z przynależnym prawem. Powyższa umowa została sporządzona na opieczętowanym piśmie i złożona w Człuchowie w roku1354 a mocy będzie od przyszłego roku od dnia Św. Marcina Biskupa (11 listopada – red.) po zachodzie słońca…” Kolejne znane w Krzemieniewie nadanie nastąpiło w roku 1378. Wówczas to Komtur Człuchowski Konrad Wallenrod (ten od Mickiewicza) nadał rycerzowi Jakubowi Krusenowi10 włók z obowiązkiem służby wojskowej dla Zakonu. Sądzi się, że już w tym czasie był tu kościółek lub kaplica. Obecny kościół pochodzi
z drugiej połowy XVIII w. Po wojnie trzynastoletniej i zawarciu pokoju w Toruniu. Pomorze Gdańskie jako Prusy Królewskie wróciło do Polski. Utworzono Województwo Pomorskie, w którym znalazł się Powiat Człuchowski.
W ramach tego powiatu jednym z trzech domen gospodarczych było starostwo hamersztyńskie (czarneńskie),
w którym znalazło się Krzemieniewo. Istniała już parafia Krzemieniewo, w której Domisław był wsią królewską,
a Krzemieniewo i Sierpowo wsiami szlacheckimi. W drugiej połowie XVI w. na tym terenie istniały trzy samodzielne parafie przynależne do archidiakonatu kamieńskiego archidiecezji gnieźnieńskiej. W tym też wieku dotarli na te tereny luteranie. Pierwszym pastorem był Jerzy Moker, następnym Jakub Tulichas z Koszalina. W 1617 r. powstał dekanat czarneński jednak nie istniał zbyt długo, gdyż już na pocz. XVIII w. wspominany jest tylko dekanat człuchowski. Ponieważ Krzemieniewo należało do starostwa hamersztyńskiego, a te stanowiło źródło dochodów królewskich sądzić można, że i kasę królewską zasilał także grosz z Krzemieniowa. W drugiej połowie XVI w. majątek Krzemieniewo był własnością J. Kleista i obejmował 40 włók. Do Kleistów wieś należała jeszcze do poł. XVIII w. Jeden z nich Egidiusz, za opłatą 55 talarów uwolnił z poddaństwa miejscowego chłopa Marundę. Chłopi krzemienieccy odrabiali pańszczyznę. Jeden dzień w tygodniu pracowali konno, a następne dni ręcznie. Na okres żniw musieli pracować z dwoma pomocnikami, których zobowiązani byli przyprowadzić ze sobą. Rocznie płacili panu dwa talary i przynosili dwie gęsi i dwie kury. Ponadto spadał na nich obowiązek czyszczenia kominów we dworze. Dzierżawcy płacili czynsz w wysokości 20 talarów rocznie i także oddawali po 2 gęsi i kury. W roku 1767 od kapitana Kleista kupił majątek Dionizy Dorpowski, królewski mistrz pocztowy. Kolejny właściciel podpułkownik Franciszek Zygmunt Dorpowski, chcąc podnieść wydajność pracy tutejszych chłopów przydzielił im ziemie i pobierał czynsz. W roku 1837 majątek krzemieniecki przeszedł w ręce Niemców. W 1900 r. wybudowano budynek szkolny.
W latach 1917-1918 w Krzemieniewie gmina Czarne mieszkał członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu Leon Raszkowski. Towarzystwo to zajmowało się popularyzowaniem polskości na terenie Pomorza. Dwaj generałowie Reformatorowi majątku w Krzemieniewie ppłk Franciszkowi Zygmuntowi Doprowskiemu na początku XIX w. urodzili się dwaj synowie. Los sprawił, że swoje zawodowe życie poświęcili służbie wojskowej w armii pruskiej. Ich biografie to lokalna ciekawostka, dlatego warto o nich wspomnieć. 2.DORPOWSKI Karol Albrecht Hermann von, urodził się
9 grudnia 1804 r. w Krzemieniewie Ojcem jego był podpułkownik Franciszek Zygmunt Dorpowski (ur. 24 lipca 1772 r.
w Krzemieniewie, zm.21 lipca 1855 r. w Słupsku), matka Henrietta (ur. 1784 r., zm.22 czerwca 1874 r. w Legnicy) była hrabiną i wywodziła się z znanego pomorskiego rodu von der Goltz. Karol Alnbrecht mając 17 lat, 5 maja 1821 r. wstąpił do 21 pułku piechoty. Podoficerem został 1 lutego1822 r., 17 lutego 1823 r. był podchorążym a 16 listopada otrzymał awans ( patent ) na podporucznika. W latach 1826 -1829 studiował w Akademii Wojennej. 19 października 1835 r. poślubił w Krępcewie k. Stargardu Szcz. Emilię Luizę Henriettę von Wedel ( ur. 12 maja 1811 r. w Krępcewie, zm. 23 stycznia 1847 r. w Kołobrzegu). Porucznikiem został 11 lutego 1840 r. W latach od 1840 do 1841 był dowódcą kompanii w 2 batalionie 21 pułku Landwehry. Kolejnymi szczeblami jego kariery były stanowiska dowódcy kompanii w 2 kombinowanym batalionie rez. (1842 – 1844) i w 21 pułku piechoty (1846). 27 lutego 1846 r. awansował na kapitana ,31 stycznia 1852 r. na majora, jednocześnie objął obowiązki dowódcy 1 batalionu w 23 pułku Landwehry.14 kwietnia 1853 r. przejął dowodzenie 2 batalionu w 9 pułku Landwehry, 8 grudnia 1855 r. został dowódcą kolejnego batalionu tym razem w 2 pułku piechoty. 9 kwietnia 1857 r. został podpułkownikiem,19 maja 1959 komendantem garnizonu w Stralsundzie. Awans na pułkownika otrzymał 31 maja 1859 r. 16 sierpnia 1861 r. ożenił się ponownie , poślubił w Dreźnie Luizę Fryderykę von Berg. (ur. 28 grudnia 1812 r. w Silenz na Rugii,
zm. 18 kwietnia 1897 r. w Poczdamie). Do rezerwy przeniesiono go 22 stycznia 1863 r. W czasie wojny z Francją
w 1970 r. został komendantem obozu jenieckiego. Był nim kilka dni. 19 marca 1872 r. został generałem majorem. Zmarł 1 lutego 1885 r. w Poczdamie. Z obu małżeństw pozostawił trzy córki. Posiadał wiele odznaczeń z których najważniejsze to, Krzyż Zasługi (1847 r.), - Orderem Czerwonego Orła 3 klasy z wstęgą (3 czerwca 1860 r.).
Order Korony 2 klasy (1870 r.). Jego młodszym o siedem lat bratem, był kolejny generał z krzemieniewskim rodowodem, czyli; Adolf Karl Julius von DORPOWSKI . Urodził się 11 września 1811 r. w Krzemieniewie. Służbę wojskową zaczął jako dwunastolatek. W 1823 r. wstąpił w Poczdamie do miejscowego Korpusu Kadetów. 12 kwietnia 1826 r. przeniesiony został do Korpusu Kadetów w Berlinie. Awans (patent oficerski) na podporucznika otrzymał 29 lipca 1829 r. Jego pierwszą jednostką był 16 pułk piechoty (3 westfalski pułk piechoty nr 16). Po czterech latach służby liniowej, w 1833 r. rozpoczął studia w Akademii Wojennej. Następnie w latach 1837 - 1840 służył w 14 Dywizji Piechoty, gdzie był wykładowcą w jej szkole dywizyjnej. Następnie po roku pracy pedagogicznej w berlińskim Korpusie Kadetów (1840 – 1841) znalazł się (od 1842 r.) w oddziale topograficznym Wielkiego Sztabu Generalnego. Od 1845 do 1848 r. brał udział w pomiarach geodezyjnych na terenie Prus Wschodnich i na Pomorza. 20 kwietnia 1844 r. został porucznikiem. Cztery lata później 19 grudnia 1848 r. był już kapitanem, jednocześnie zaczął dowodzić kompanią w 7 kombinowanym batalionie rezerwy. W 1849 r. uczestniczył w tłumieniu rozruchów rewolucyjnych
w Elberfeld. Ożenił się 25 września 1849 r. Poślubił w Wolinii k. Słupska baronową Eveline Hedwig Antonie v. Puttkamer (ur. 7 sierpnia 1829 r. w Wolinii, zm. 26 października 1904 r. w Berlinie). Od listopada 1850 r. do lutego 1851 r. służył w sztabie generalnym 26 Dywizji Piechoty. Kolejnym skokiem w karierze służbowej było skierowania
go w 1856 r. do sztabu VII Korpusu Armijnego. W tym samym roku został zastępcą dowódcy 3 batalionu 17 pułku piechoty. Majorem został 13 grudnia 1856 r., jednocześnie objął funkcję dyrektora Zakładu dla Kadetów w Wahlstatt. 19 maja 1859 r. przeszedł do 12 pułku piechoty i objął dowodzenie jednego z jego batalionów . 18 października 1861 r. awansowano Doprowskiego na podpułkownika . Od 29 stycznia 1863 r. dowodził 7 westfalskim pułkiem piechoty nr 56, ponad dwa miesiące później 17 marca 1863 r. został pułkownikiem.12 stycznia 1864 r. otrzymał Order Czerwonego Orła 4 klasy. W czasie wojny z Austrią 1866 r. dowodził 56 pułkiem piechoty w Armii Łaby.
Walczył w potyczce pod Münchengrätz i bitwie pod Königgrätz. Został ranny w udo i w pośladek, leczony był
w szpitalu polowym w Nechanitz. 20 września 1866 r. został odznaczony Orderem Korony 2 klasy z mieczami.
30 października 1866 r. objął dowodzenie 27 Brygadą Piechoty. Generałem majorem został 31 grudnia 1866 r.
Kolejnym orderem jaki otrzymał był Orderem Czerwonego Orła 2 klasy z liśćmi dębowymi, został mu nadany 23 stycznia 1870 r. Pół roku później 9 czerwca 1870 r. w stopniu generała porucznika. przeszedł do rezerwy.
Ponownie przywdział mundur na wojnę z Francją w 1870 r. 26 lipca 1870 r. został zastępcą dowódcy 40 Brygady Piechoty. Z służbą wojskową pożegnał się na dobre 4 czerwca 1871 r. tego dnia przeszedł w stan spoczynku. 24 lipca 1871 r. otrzymał jeszcze jeden order był nim Wielki Krzyż z Mieczami Brunszwickiego Orderu Henryka Lwa.
Zmarł 17 września 1895 r. w Berlinie. Pochowano go z wojskowymi honorami 20 września na miejscowym cmentarzu garnizonowym. Wybrał i opracował : Andrzej Szutowicz źródło: http://bibliotekacyfrowa.eu/dlibra/doccontent?id=3385&from=FBC Przyroda, warto o tym pamiętać: Dolina Szczyry: Kod obszaru: PLH220066 Forma ochrony w ramach sieci Natura 2000: specjalny obszar ochrony siedlisk (Dyrektywa Siedliskowa) Obszar biogeograficzny: kontynentalny Powierzchnia: 347 ha Propozycje zmian: W ramach Shadow List 2008 proponowano znacznie większy obszar - 961,1 ha. Opis przyrodniczy: Obszar Natura 2000 położony jest w województwie pomorskim, na południowo-zachodnim skraju sandrowej równiny Borów Tucholskich . W części wschodniej dolina "wcina się" w krajobraz morenowy Pojezierza Krajeńskiego. Krajobraz ma charakter lekko falistej sandrowej równiny, ożywionej meandrującą doliną rzeki Szczyry, prawego dopływu rzeki Gwdy, należącej do zlewni Odry. Siedliska chronione skupione są w zasadzie prawie wyłącznie na dnie doliny rzecznej. Jedynie w części wschodniej na stokach doliny występuje kompleks buczyn, miejscami dobrze zachowanych. Dolina rzeki Szczyry jest istotną ostoją torfowisk zasadowych i cennej entomofauny oraz flory z nimi związanych. Bogate populacje storczyków (Dactylorhiza) oraz czerwończyka nieparka są efektem bardzo ekstensywnej gospodarki rolnej prowadzonej na tych terenach oraz w dużej mierze - niezakłóconych warunków hydrologicznych. Na każdym kroku można tu spotkać ślady obecności bobrów, które bardzo pozytywnie wpływają na dobre uwodnienie ekosystemów. Nad Szczyrą stwierdzono również obecność rzadkiego mięczaka - poczwarówki zwężonej (Vertigo angustior). Ważna ostoja dla bezkręgowców - najdalej na pn. wysunięte stanowisko Czerwończyka fioletka (gatunek motyla, silnie zagrożonego wyginięciem ze względu na ograniczoną powierzchnię środowisk lęgowych, zamieszkuje podmokłe łąki i torfowiska niskie.) oraz stanowisko ślimaka poczwarówki zwężonej. Występują tutaj również takie gatunki zwierząt wymienionych w załączniku II Dyrektywy Siedliskowej, tj. bóbr europejski, wydra europejska, poczwarówka zwężona. Dane zaktualizowano w 2009 r. Opis turystyczny: Dojazd koleją (na trasie Szczecinek – Chojnice) do wsi Bińcze (oddalonej o około 5 km od ostoi). Noclegów najlepiej szukać w oddalonym o około 20 km Człuchowie, oferującym bogatą bazę gastronomiczną i noclegową oraz dogodne miejsce wypadowe (liczne połącznia PKS). Walory turystyczne związane są z ofertą rozwiniętą w oparciu o kompleksy jezior i lasów oraz ciekawą historię. Rozwinęła się tutaj turystyka piesza, rowerowa, wędkarstwo, kajakarstwo (szlaki kajakowe –od ujścia rzeki Białej
w okolicach wsi Brzezie poprzez Sporysz do rzeki Gwdy, a następnie rzeką Gwdą, aż do Piły lub szlak wodny rzeką Szczyrą do Gwdy i dalej do Piły). W Debrznie można zwiedzić fragment murów obronnych z tzw. Wieżą Czarownic
z XIV wieku i dziewietnastowieczny kościół z barokowym konfesjonałem, a w górnym odcinku Debrzynki w Starym Gronowie interesujący kompleks parkowo-pałacowy. Okonek słynie z obserwacyjnej Wieży Tecława, która stoi ona na szczycie Góry Tecława. Została ona oddana do użytku w 1912 roku i poświęcona była Bismarckowi. Turyści mogą korzystać z noclegów w gospodarstwach agroturystycznych. Bliższe informacje o obszarze można uzyskać w Pomorskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej, w Gdańsku. Można również skontaktować się z jedną z Lokalnych Organizacji Turystycznych (w Chojnicach, Gdańsku, Gdyni, Tczewie, Krynicy Morskiej, Kwidzyniu, Łebie, Czarnej Dąbrówce, Szymbarku, Liniewie, Ustce, Człuchowie, Lęborku, Słupsku, Sztumie, Jastarni, Kartuzach, Sopocie, Wejherowie, Bytowie, Sztutowie). Lokalne Grupy Działania mają swe siedziby w Kartuzach, Starogardzie Gdańskim, Morzeszczynie, Debrznie, Słupsku, Miastku, Chojnicach. Zagrożenia: Jako główne zagrożenie należy określić zaniechanie tradycyjnego, ekstensywnego użytkowania siedliska torfowisk zasadowych o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk, co w efekcie powoduje jego zubożenie florystyczne, bądź sukcesję gatunków drzewiastych. W przypadku siedlisk leśnych zauważalny jest brak martwego drewna w drzewostanach. 6% obszaru dotyczy gospodarka leśna mająca średni wpływ na zachowanie ostoi. Ważne dla Europy typy siedlisk przyrodniczych (z Zał. I Dyr. Siedliskowej), w tym siedliska priorytetowe(*): • starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion • niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris) • górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk • kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion) • żyzne buczyny (Dentario glandulosae-Fagenion, Galio odorati-Fagenion) • grąd subatlantycki (Stellario-Carpinetum) • pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum) • bory i lasy bagienne (Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis, Vaccinio uliginosi-Pinetum, Pino mugo-Sphagnetum, Sphagno girgensohnii-Piceetum i brzozowo-sosnowe bagienne lasy borealne) * • łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy żródliskowe) * Ważne dla Europy gatunki zwierząt (z Zał. II Dyr. Siedliskowej i z Zał. I Dyr. Ptasiej), w tym gatunki priorytetowe(*): • bóbr europejski - ssak • wydra - ssak • poczwarówka zwężona - bezkręgowiec • trzepla zielona - bezkręgowiec • czerwończyk nieparek - bezkręgowiec • czerwończyk fioletek - bezkręgowiec Źródło: http://obszary.natura2000.org.pl/index.php?s=obszar&id=1042 Ciekawą informacją jest również, że w okolicy Krzemieniewa widywane są coraz częściej orły bieliki oraz wilki. Położenie Krzemieniewa: -Mapy Google: http://maps.google.pl/maps?q=53.607073%2C17.011443&hl=pl&ie=UTF8&ll=53.607073%2C17.011443&spn=0.068749%2C0.181789&sll=53.607073%2C17.011443&sspn=0.068749%2C0.181789&hnear=Krzemieniewo%2C+cz%C5%82uchowski%2C+Pomorskie&t=m&z=13 -Geoportal: http://maps.geoportal.gov.pl/webclient/default.aspx?crs=EPSG%3A2180&bbox=367459.109375%2C639371.3671875%2C369385.671875%2C640366.6796875&variant=ORTO
https://bip.czarne.pl/dokumenty/5633
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064539738311